Ik sprak mijn soulmate pas geleden over een terugkerend probleempje bij mij. Ik schoot uit balans, ging van die eenheidsbewustzijn waar ik mezelf alleen nog maar erkende als liefde, terug naar die dualiteitsbewustzijn waar ik mezelf moet erkennen als liefde maar ook....angst. Ook al was ik bij mezelf thuis gekomen, ik voelde me toch af en toe klote. Op die momenten deed het gewoon pijn in mijn hart als de vreugde, vrede en vrijdheid die ik voelde verdween.
Ik snapte niet helemaal wat er gebeurde op dat soort momenten en had moeite mezelf er van te overtuigen dat ik nu maar moest gaan erkennen dat ik opeens niet meer thuis was, geen liefde meer was maar angst. Ik wil toch even mijn verhaal verder vertellen over deze twee verschillende bewustzijnsvormen, het dualiteitsbewustzijn en die eenheidsbewustzijn. Het is mijn waarheid, dus het betekent niet dat het voor jou ook zo is of moet zijn. Ik ben er nog niet helemaal over uit wat die eenheidsbewustzijn nu precies betekent. Ik schrijf van moment op moment, wie weet schrijf ik over een jaar weer iets erbij wat alles wat ik nu hier schrijf misschien teniet doet want wat vandaag mijn waarheid is, kan morgen zo verandert zijn.
Veel mensen die dit nu lezen hoor ik bij wijze van, al roepen dat we liefde En angst zijn. En ja vanuit die dualiteitsbewustzijn bekeken geef ik jullie dan gelijk. Het is ons aangeleerd vanuit de maatschappij om perfect te zijn en alleen maar onze sterke en positieve kant te laten zien. Om werkelijk perfect te zijn moesten we dus ook onze zwakke en negatieve kant accepteren. En hier kwam dan die dualiteitsbewustzijn van te pas.
Hier moest je om in balans te komen eerst je belangrijk gemaakte ego's loslaten. En dat loslaten kan alleen als je al die negatieve gevoelens en het bijbehorende gedrag daarbij accepteert. Met het accepteren laat je pas echt je ego's los tot er uiteindelijk een ego overblijft dat voor jou doet waar het voor gecreeerd is door God: denken op een scheppende manier.
Mijn soulmate zei dat ik teveel bezig was vanuit de dualiteit, met het steeds vergelijken. Dat ik vroeger ontzettend verdicht was en nu ontzettend mijn best deed om Verlicht te zijn. Zoals hij het zei klopte het wel, ik leefde meer vanuit mijn ego's in het duister vroeger. Maar nu ik bij mezelf thuis gekomen was wilde ik eigenlijjk alleen maar leven vanuit het licht. Mijn soulmate merkte op dat mensen die teveel verlicht wilden zijn er nog wel achter zouden komen dat het ook niet alles zou zijn. Dat ze een deel van zichzelf ontkenden en daardoor niet in balans zijn.
Ik kan het niet helemaal eens zijn met deze uitspraak en zie dan ook dat ik met eenheidsbewustzijn iets ander bedoel dan hij op dit moment. Vanuit die dualiteit bekeken geef ik hem helemaal gelijk want je moet eerst beiden accepteren, angst en liefde, duister en licht. Maar het probleem waar ik tegenaan liep en duidelijk probeerde te maken werd niet helemaal begrepen, naar mijn idee dan. Maar door het gesprek werd me wel duidelijk wat er bij mij gebeurde, ik viel terug van die eenheidsbewustzijn, in het dualiteitsbewustzijn.
Vanuit die dualiteit moet je dus accepteren dat je ook Angst ben naast Liefde. Maar vanuit mijn GodZelf/Hogere Bewustzijn bekeken ben ik Liefde en niets Minder dan dat. Hier Erken ik dat ik liefde ben en geen destructieve ego's nodig heb om me tegen al die nare gevoelens en ervaringen te beschermen die gepaard gaan bij het omgaan met Mensen. Vanuit mijn Godzelf ben ik een schepper, ik schep nieuwe overtuigingen en laat de oude Los.
Ik ontdekte wat mijn probleem nou was waar ik zo'n moeite mee had. Ik was dus terug gevallen in die dualiteitsbewustzijn maarrrrrrr in mijn achterhoofd hing mijn nieuwe overtuiging die ik heb opgedaan vanuit mijn hogere bewustzijn: als je helemaal in je eigen kracht staat en leeft vanuit je hogere bewustzijn, dan ben je alleen nog maar liefde, dan besef je dat je geen angst bent en dan ga je zeer zeker niet erkennen dat je iets bent wat je absoluut niet bent.
Dan besef je dat iedereen die jou ooit gekwetst heeft, er op het juiste moment voor jou was. Dan denk je niet negatief aan anderen die jou ontzettend pijn hebben gedaan want dan ben je je bewust dat je zonder die mensen niet jezelf was kwijt geraakt maar dus ook nooit jezelf terug kon gaan vinden. In het onderwerp over zelfliefde heb ik hier al over verteld.
Als ik in mijn hogere bewustzijn zit dan zijn er nl helemaal geen problemen, geen nare ego's die zich rot gedragen, anderen pijn doen of liegen tegen zichzelf en anderen, is er geen gebrek aan eigenliefde, voel je je niet alleen of eenzaam en voel en ben je zeker geen angst. Het is fijn om vanuit je hogere bewustzijn te leven, het voelt hemels. Het licht, de vreugde die ik voel, de kracht, het scheppen, het bevalt me allemaal en het voelt heel Natuurlijk.
Vanuit dat hogere bewustzijn ervaar ik wie ik nou echt werkelijk ben en dat is dus echt geen angst. Daar kan niemand mij uit mijn kracht krijgen want ik zie de dingen dan heel Helder in, ik zie van waaruit de ander zich gedraagt en kan niet boos worden door het 'gemene' of respectloze gedrag van die ander. Ik zie dat de ander in zijn proces zit en leef gewoon mee met de ander. Maar vanuit je ego/lagere bewustzijn schiet je helaas al snel in de verdediging als je merkt dat een ander tegen je liegt of gewoon bot is tegen je en je respectloos behandeld.
Ik weet nu hoe het is als je in balans bent, hoe het is als je vanuit je hogere bewustzijn leeft en handelt. Ik heb er van mogen proeven en doe dat ondanks dat ik soms even terug glip in die dualiteitsbewustzijn, nog steeds want ik stap wel steeds sneller terug in mijn hogere bewustzijn. Als mens hebben we een ego nodig, om te denken en te communuceren, dus egoloos worden we nooit als mens. Maar het ego dat er nu nog is, vanuit die eenheidsbewustzijn/balans, dat is een ego die vriendjes is met mijn hogere bewustzijn/Godzelf.
Ik ervaar Dit dus als die eenheidsbewustzijn, mijn godzelf dat schept....mijn egozelf dat denkt op een scheppende manier. Wij werken Samen, we vormen een Eenheid, wij zijn samengesmolten en samen Scheppen wij nieuwe werkelijkheden/ervaringen/overtuigingen die een stuk mooier zijn dan de oude waar we nu nog mee moeten zien te leven. Ik probeer vanuit mijn hogere bewustzijn de hemel op aarde te creeren en hoop dat er meer en meer mensen zullen ontwaken en een handje zullen helpen met het scheppen van de hemel hier op aarde.
Wat ik nu heb ontdekt door dat gesprek met mijn soulmate is dat ik dus terugschiet in die dualiteitsbewustzijn. Dat had niet kunnen gebeuren als ik al mijn ego's losgelaten had. Omdat ik nog steeds in mijn hoofd had hoe ik me voelde, gedroeg en dacht vanuit mijn hogere bewustzijn, kon ik niet aannemen dat er nu negatieve gedachtes, gevoelens en gedrag bij mij hoorde want ik ben per slot van rekening vanuit mijn hogere bewustzijn alleen maar liefde. Maar toch voelde ik me de laatste tijd steeds vaker rot.
Ik zag zelf niet in dat ik weer in die dualiteit was geschoten maar mijn soulmate wel. Hij liet me inzien dat ik weer uit balans was geschoten en dat ik om toch weer in die balans te komen, in die eenheidsbewustzijn, dat ik moest accepteren dat ik me down kon voelen. Accepteren is loslaten, die gevoelens ontkennen is je vastklampen aan iets ouds. Nu ben ik dus weer bezig om dit stukje meer te accepteren van mezelf en ik weet zeker dat ook dit ego langzaam maar zeker op de achtergrond zal verdwijnen, net als dat al die andere ego's gedaan hebben toen ik ze totaal accepteerde.
Ik zie nu dus in dat mijn soulmate in dat stuk zeker gelijk heeft maar wilde het eerst niet toegeven. Vanuit het lagere bewustzijn kreeg ik te maken met een destructieve ego. Vanuit die dualiteit ziet het ego/angst, liefde als vijand en wilt het er alles aan doen om te zorgen dat we niet bij die Liefde in ons komen. Als het zich aangevallen voelt dan maait het iedereen en alles die maar in de buurt komt genadeloos neer. Die denkt dat ie altijd gelijk heeft en de ander niet. Dat ego wilt me doen geloven dat ik geen liefde, licht ben etc maar angst maar dat is een grove leugen.
Wat ik ook duidelijk zie is dat als ik weer uit balans schiet, ik ook weer schommel tussen mijn oude en nieuwe overtuigingen en reken maar dat dit soms heel eng is want je weet verdorie niet meer wat je nou moet geloven. Een aantal oude overtuigingen die we hebben aangeleerd vanuit die dualiteit, zijn: ........1) dat we goed zijn zoals we zijn 2) we Beiden kanten van de medaille zijn, lief en boos, positief en negatief 3) dat we altijd zullen blijven leren 4) dat we alleen leren dmv lijden.
We moesten deze dingen wel allemaal accepteren vanuit dat proces, alleen dan zouden we dichter bij ons hoger bewustzijn kunnen komen. We hadden het echt nodig want juist door onze 'fouten' te erkennen, vanuit het Nu anders te handelen dan in ons verleden, gevoelens toe te laten, los te laten wat niet meer bij ons paste, alleen zo konden we onze zo belangrijk gemaakte egobeschermers Loslaten. We leerden vanuit die dualiteitsbewustzijn om ons los te maken van Al die dingen die niet meer bij ons pasten.
Vanuit het eenheidsbewustzijn/balans (ik noem het de plek waar ik thuis ben), zijn al die egobeschermers er niet meer want vanuit dit hogere bewustzijn bescherm je jezelf, leef je vanuit liefde en licht, ben je bewust van het feit dat je niet dood hoeft te gaan om in de hemel te komen, erken je je gevoelens en het feit dat je liefde bent, hier moedig je mensen aan, snap je dat al die mensen die je gekwetst hebben nodig waren voor je ontwikkeling, werk je samen met anderen om jezelf en anderen op weg te helpen.
Hier ben je één met je overgebleven ego die voor jou Denkt op een Scheppende manier. Vanuit je hogere bewustzijn ben je je bewust dat je niet een destructieve ego hebt die je met alle Macht bij de Liefde vandaan houd. Dat destructieve ego heb je nog wel in die dualiteitsbewustzijn maar vanuit het hogere bewustzijn heb je een ego dat voor jou denkt op een scheppende manier.
De terugval die ik steeds ervaar als klote onstaat volgens mij alleen maar op deze manier: ik switch soms dus van die eenheidsbewustzijn naar die dualiteitsbewustzijn. Je denkt dan weer vanuit die dualiteitsbewustzijn in termen dat je vrolijk En down bent, positief En negatief, zwak En sterk, boos En lief, uit je kracht schieten, ik ben goed zoals ik nu ben, we blijven altijd leren, zonder dat lijden komen we er niet of dat iedereen alles alleen moet doen. Vanuit mijn dualiteitsbewustzijn komt er een megasterk ego naar boven die er werkelijk maar dan ook echt werkelijk alles aan doet om mij te doen geloven dat ik niet alleen liefde maar ook angst ben.
Het gooit me mijn eigen oude overtuiging voor de voeten en zo laat ik mezelf in de maling nemen door mijn ego en ga ik weer angst voelen, negatief, minder vrolijk, minder sterk etc. En zo is het dat ego dan gelukt om toch weer te blijven in je leven terwijl jij het eigenlijk wilde loslaten om Nu eens jezelf te erkennen als liefde. Dus zodra je jezelf als minder/angst/negatief/down etc gaat erkennen val je weer terug in die dualtiteitsbewustzijn, want alleen daar erken je jezelf als angst. En zo is het ego al heel m'n leven bezig om mij er van te overtuigen dat ik angst ben in plaats van liefde en elke keer trap ik er weer in hahaha.
Maar vanuit dat hogere bewustzijn weet je dat je al thuis bent bij jezelf, weet je dat je liefde bent, zijn er geen problemen, erken je jezelf als liefde en licht, erken je je gevoelens en doe je wat je moet doen voor jezelf, weet je dat je niets meer hoeft te leren omdat veranderen niet meer nodig is omdat je al je belangrijk gemaakte ego's .....al Losgelaten hebt!!!!!!! Dan weet je dat je niet egoloos bent maar nog een ego hebt die voor jou denkt op een scheppende manier, en dat ego mag er zijn, met dat ego is jouw hogere zelf.....één...samengesmolten. En samen Scheppen ze meer liefde, licht, helpen ze anderen, werken ze samen met anderen.
Ik heb door hoe het zit op dit moment, het is alleen wel echt shit dat er maar zo weinig mensen met hetzelfde bezig zijn en je even met elkaar van gedachten kan wisselen. Hoe meer mijn bewustzijn groeit, hoe eenzamer ik me voel tussen al die mensen en ga ik me echt een alien voelen. Ik zie nu supersnel mijn eigen 'fouten' in en durf dat ook toe te geven, een andere weg is er niet want als ik weer mijn gebreken en gevoelens ga ontkennen, weg blijf lopen van mensen als het er eens heftig aan toegaat, dan loop ik alleen maar weg voor mijn eigen gevoelens/overtuigingen/patronen. Ik weet nu uit vroegere ervaringen wel dat je niets kan ontlopen, dingen zullen 10x harder aan gaan voelen, hoe meer je ontkent, hoe pijnlijker het wordt en ook hoe kutter de conflicten met mensen.
Ik stap steeds sneller terug in mijn hogere bewustzijn als ik toch even terugschiet in die dualteitsbewustzijn en besef dat ik liefde ben en mijn ego's/angsten heb durven los te laten om ruimte te maken voor.....Mezelf. Ik gebruik mijn verleden nu voor mijn toekomst, het leren houd ook op hier want ik hoef niet meer te veranderen nu ik die ego's heb losgelaten waar ik me achter verschuilde, ik erken niet iets wat ik niet ben, ik ben geen angst!! Vanuit mijn hoger bewustzijn bestaat er geen angst dus waarom zou ik zeggen dat ik liefde En angst ben als dat niet waar is?
Dat is een smoesje waar het ego ons keer op keer weer mee in de val lokte...ik heb daar geen zin meer in. Vanuit mijn plekje bij mezelf thuis ben ik liefde en alleen dat. Ik hoef niet te zoeken naar verlichting want ik ben al verlicht. Verlichting vindt je niet in boeken of curcussen, je bent al verlicht, alleen moet je jezelf alleen nog erkennen als liefde en geen genoegen meer mee nemen met minder, dus dat je angst bent.
Ik word nu soms wel eens verdrietig omdat je mensen die op een andere bewustzijn zitten, een lagere trilling hebben, als het ware 'tegen' je krijgt. Ik weet dat het niet hun schuld is en dat dingen niet met opzet gebeuren maar vanuit dat lagere bewustzijn komen ook hun oude overtuigingen naar boven die niet meer bij de mijne passen. Hierdoor kunnen er onbegrip en discussies ontstaan waar ik me liever niet meer in mee wil laten trekken. Doe ik dit wel dan breng ik mezelf in net zo'n lage trilling en daar heb ik eerlijk gezegd niet zoveel zin meer in.
Veel van deze overtuigingen komen voort vanuit het dualiteitsbewustzijn en dus het feit dat mensen nog vele ego's los te laten hebben. Het is moeilijk als je zelf vooruit gaat en je mensen achter je moet laten en de weg weer 'alleen' moet aflopen. Maar ik besef ook dat ik me alleen verdrietig kan voelen als ik zelf weer kijk vanachter die sluier van dikke mist. Het houd alleen maar in dat ik zelf dan weer uit balans ben geschoten en weer te maken krijg met oude overtuigingen.
Ik loop alleen op dit pad, van thuis gekomen zijn bij mezelf, van het me bewust zijn dat mijn godzelf en egozelf (die denkt op een scheppende manier) één geworden zijn. Ik ben ervan overtuigd dat dit die eenheidsbewustzijn is, en niet die oude overtuiging vanuit het dualiteitsbewustzijn dat je één bent als je liefde en angst bent. Die overtuiging was toen nodig maar die hoort niet in het hogere bewustzijn want daar ben je geen angst!!!! Vroeger was ik altijd zo'n super gevoelig meisje, snel gekwetst, snel in tranen als ik leed zag bij anderen of op tv.
Vanuit mijn hogere bewustzijn weet ik dat Alles wat er gebeurt Nodig is en een hoger doel heeft. Het zal me in de ogen van anderen ongevoelig doen overkomen als ik me niet aanpas aan hun overtuiging hoe vreselijk al die rampen en nare ervaringen wel niet zijn. Ja vroeger toen ik meer vanuit mijn lagere bewustzijn leefde zou ik het vreselijk gevonden hebben maar vanuit mijn hogere bewustzijn zie ik helder in waarom die dingen gebeuren.
Ik geloof ook niet in die oude overtuiging dat er maar weinig mensen verlicht zullen raken. Dat er maar een kleine groep is, dat geloof ik wel want het bewijs liegt er niet om, ik kom geen mensen tegen waarmee ik kan praten over dit nieuw stukje waar ik in zit. Ik geloof er heilig in dat dit sneller zal veranderen dan men nu denkt. Als mensen maar helemaal voor zichzelf durven te gaan en hun Denken eens omzetten. Hoe vaker en meer mensen zullen denken dat er maar weinig mensen Verlicht zullen raken, des te harder creeren ze mee aan een negatieve Creatie en zullen er ook zo weinig mensen verlicht Blijven.
Verlicht zijn is je Ware Natuur, dit ontkennen is jezelf niet erkennen en jezelf Minder voor doen dan je bent. Lees dat stuk van Nelson Mandela nog maar eens terug op mijn startpagina. Jezelf minder voor doen dan je bent, ontkennen dat je Licht/Liefde bent, denken dat je Verlichting buiten jezelf vindt, is echt triest want het is een afgrijselijke leugen waar zoveel mensen nog steeds in geloven. Ik begrijp dat zo'n creatie alleen maar voort kan komen door een gebrek aan eigenliefde, een gebrek aan geloof in jezelf.
Veel mensen vinden de opdracht om onvoorwaardelijk te leren liefhebben te zwaar en geven dan hun dromen maar op en nemen genoegen met Minder dan ze verdienen en waard zijn. Want als jij werkelijk van jezelf houd en vanuit je Hogere Bewustzijn handelt en leeft, dan zal jij echt wel mee willen scheppen om die Hemel hier op Aarde te creeren. Dan wil jij zeker wel meewerken om hier meer Liefde, Licht, Vrede, Vreugde en Vrijheid te creeren.
Ik voel me op dit moment even eenzaam omdat ik geen mensen om me heen vind die mijn gedachtes hierover delen of zelfs maar kunnen begrijpen nu. Ik voel me letterlijk een Alien op dit moment. Alsof ik mijn eigen Hemel op Aarde gecreerd heb maar er niemand is om de vreugde mee te delen. Niemand om mee te spelen in deze grote aardse speeltuin. Als iemand dit leest en mij begrijpt en met mij wilt samenwerken/samenspelen hieraan dan hoor ik het graag. Je kan me mailen of een berichtje in mijn gastenboek achterlaten als je wilt.
Lees hier verder
