Ik schrijf dit onderwerp nu pas omdat ik keer op keer mensen op mijn pad tegen kom die hier nog enorm veel last van hebben. Ik ben zelf een gigantische perfectionist geweest. Ik wilde alles altijd zelf kunnen, bedden in elkaar zetten, lampen aansluiten, boren, computer aansluiten of video en tv instellen, zelf betalen als ik met iemand uit ging, boodschappen zelf tillen, goed kunnen tekenen, kleren kunnen maken, m'n huis schilderen.
Ik wilde altijd alles zelf doen en pas als iets mij echt niet lukte durfde ik met veel pijn en moeite iemand om hulp te vragen. Ik widle altijd goed werk afleveren als ik een baan had, bleef elke dag zowat overwerken om de volgende dag 'schoon' aan de slag te kunnen gaan, altijd maar werken en me nooit ziek melden maar al mijn vakantiedagen gebruiken op dagen dat ik in een dip zat, in 17 jaar tijd alleen maar gewerkt en nooit op vakantie geweest.
Ik wilde altijd mooi zijn en slank omdat dat blijkbaar was wat jongens wilde, meisjes met platte buiken en weinig vet. Ik ben nooit echt dik geweest maar heb toch zelfs 'klachten' over mijn vetrolletjes gehad van vriendjes toen ik rond de 48 kg woog. Ik leek wel een Boeddha werd me gezegd en Bam ik trok me dat zo aan dat ik gelijk een ziekte creeerde: Anorexia. Ik wilde niet dik zijn want dan werd ik niet volledig gewaardeerd, was ik blijkbaar niet meer goed of mooi genoeg!!!!
En dit is precies hoe Perfectionisme ontstaat, door het langdurig ondergewaardeerd worden. Het begint vaak al in je jeugd en je opvoeding, in je omgeving, op school, je werk en vervolgens ook in relaties. Ik trok altijd vriendjes aan die zichzelf niet waardeerden maar ook mij dus niet. Ik kon mezelf niet eens waarderen toen destijds, niet op de manier zoals het hoorde.
De maatschappij en de mensen die hierin leven doen er ook nog eens een schepje bovenop. Het is een harde wereld waar alles draait om geld, materie en aanzien. Alles draait om de Buitenkant, je Binnenkant mag je laten zien als je thuis bent, achter gesloten deuren. Je mag vooral niet ziek zijn, niet je problemen vertellen, je mag niet zwak zijn, niet chagerijnig zijn, niet huilen, niet boos worden, niet je eigen mening vertellen als die niet gelijk is aan die van een ander, je mag niet falen etc. Als je een uitkering hebt wordt je gezien als uitschot van de lagere bodem die te lamlendig is om te werken. De maatschappij leert ons maar 1 kant van onszelf te laten zien en dus ook te zijn.
Maar ja zeg nou zelf, wie is er nou altijd sterk, mooi, spontaan, begripvol, lief, humoristisch, positief, in beweging, creatief, sportief, actief, open, spraakzaam etc ? Ooit wel iemand ontmoet in levende lijve die zo is? Nou ik niet, ja tenzij je die mensen erbij rekent die met Maskers oplopen. Maskers waar ze een deel hun ware identiteit achter verschuilen. De zachte kant, de negatieve, de lelijke, groffe, gesloten, luie, depressieve, slapende, chagerijnige etc dat persoontje blijft verborgen achter dat masker. Kijk eens om je heen hoeveel mensen zich anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Ik prik daar zo doorheen, omdat ik zelf ook zo ben geweest.
Vroeger was ik altijd zo'n stoer Macho-meisje, altijd vrolijk, bijdehand, altijd mijn mening klaar en geen schaamte of angst dat iedereen me kon horen, ik voelde me altijd gevlijd als ik weer ergens kwam werken en de heren een missverkiezing gingen doen onder de dames en ik altijd op de 1e plaats eindigde, het streelde m'n Ego. Zo hoorde ik om de paar seconde wel van iemand hoe geweldig mooi ik was, waar ik ook kwam ik kreeg altijd bergen aandacht of ik het nou wilde of niet.
Ik vond het altijd kicken als er naar me getoeterd werd, als jongens vertelden dat ze me bijzonder en mooi vonden en dat er maar weinig meisjes zoals ik rondliepen, ik vond het kicken als ik gratis de bus in mocht en gratis taxiritjes aangeboden kreeg. Ik heb het zelfs voor elkaar gekregen dat de beurs even plat lag omdat alle heren het te druk hadden om mij even te bekijken. Onze secretaresse vertelde altijd aan iedereen die nieuw bij ons kwam werken dat ik het meisje was dat de beurs plat had weten te krijgen. Nou jemig zeg, het streelde echt mijn Ego hoor al die aandacht en complimenten, ik voelde me in die tijd ook echt supermooi.
Ik kreeg veel gedaan en 5 jaar geleden zag mijn wereldje er nog zo uit maar nu is dat helemaal anders. Ik was al die aandacht die alleen maar op mijn uiterlijk gericht was spuugzat. Ik weet nog dat ik pas internet had en op een chatprogramma en een datingsite zat. Ik werd alleen maar aangesproken over mijn uiterlijk, nooit op mijn innerlijk en zodra iemand mij een compliment maakte werd ik al pissig en was het voor mij al reden om te kappen met zo'n chat.
Ik was het getoeter en gefluit op straat zat, ik was al het gekijk zat, ik wilde gewoon gewaardeerd worden om wie ik was. Ik wilde gewoon van mezelf houden, ook zonder make-up, met buikje, met m'n depressies, met huilbuien, zwakke momenten, boosheid, slobberkleren etc. Als ik ergens liep of het nou met vriendjes, vriendinnen of zelfs m'n moeder was, ze vroegen me altijd of ik zag hoe mensen naar me keken.
In het begin viel het me niet op maar hoe meer mensen het tegen me zeiden hoe meer het me ging opvallen. Het was een tijd ontzettend leuk maar als je de godganse dag hoort dat je er goed uitziet en niemand eens een opmerking maakt over je innerlijk dan komt het echt je neus wel uit hoor. Ik wilde dat ook mijn innerlijk opviel en niet alleen mijn uiterlijk.
Ik voelde me absoluut niet gewaardeerd door mijn familie, niet op het werk al werkte ik me overal altijd uit de naad tot 's avonds laat, ook niet in relaties en de druppel was toen mijn 2 beste vriendinnen niet meer met mij gezien wilden worden omdat ze vonden dat ik er altijd mooi bijliep en zij niet. Ik trok me dat toen zo aan, toen destijds snapte ik nog niet dat het vanuit hun eigen onzekerheid kwam dat ze niet meer met mij uit wilden. Het is echt klote als mensen alleen maar dingen kunnen opmerken die negatief of 'niet goed' aan je zijn. Het is verbazingwekkend hoe weinig mensen eens iets positiefs tegen me zeiden, ja alleen over m'n uiterlijk was er wat te vertellen maar verder ook niet.
Van huis uit ben ik nooit gewaardeerd, hoorde nooit dat ik iets goed deed of dat m'n moeder trots op me was. Ik werd veel geslagen met een houte stok en tja op zo'n manier sla je alle waardering die iemand bezit wel makkelijk uit iemand. Ik was doodsbang voor mijn moeder, moest als ik naar school ging ook altijd eerst een masker opzetten en doen alsof er helemaal niets aan de hand was thuis.
Ik voelde me ook niet echt meer gewaardeerd toen mijn familie mij liet vallen nadat ik aangerand was, de steun en begrip die ik verwachtte bleef uit. Ik weet nog dat er bij ons in de familie altijd spullen die men niet meer gebruikte, door verkocht werd onderling. Ik snapte daar geen moer van, als ik kleren of schoenen had die ik niet meer droeg en iemand wilde dat hebben dan gaf ik dat weg en vroeg geen cent. Ik vond dat gewoon belachelijk dat mijn familie mij geld vroeg als ik iets graag wilde hebben wat de ander niet meer droeg maar ja alles draaide blijkbaar bij anderen meer om het geld en ja ook op dit soort momenten voelde ik me niet echt gewaardeerd.
Afijn toen ik mijn 2e Burnout kreeg ontdekte ik in therapie dat ik een super perfectionist was geweest al die jaren daarvoor. Als een relatie stukliep dan dacht ik dat het aan mij lag, dan voelde ik dat ik gefaald had. Als ik geen werk kon vinden dan voelde ik me een Looser, als ik aan de medicijnen moest omdat ik te depressief was en m'n kop maar maalde, dan voelde ik me ook een looser.
Ik liep vanaf mijn 13e al bij een psycholoog, dat was een standaard procedure als je in een kindertehuis kwam, dan kreeg je gelijk een psychologisch onderzoek. Ik heb mijn heil altijd moeten zoeken bij psychologen omdat er een gebrek aan begrip en openheid was in mijn omgeving. Communiceren leek wel een besmettelijke ziekte te zijn, het enige waar over gesproken werd, was wat er op tv kwam, wat men gekocht had en praatjes over het weer.
Als iets mij niet lukte vroeger dan kon ik zo gefrustreerd raken dat ik echt met dingen ging smijten, met deuren ging smijten, als een klein kind jankend op de vloer viel en m'n ogen uit m'n kop begon te huilen hahahaa. Het was een zware klus voor mij om in dit stukje dat bij mij hoorde, een balans te vinden. Mijn psychologe vroeg mij vaak of ik nou echt altijd zo'n super braaf meisje was omdat ik nooit kwaad werd of mijn boosheid naar mensen meer uitte.
Ik schold mensen nooit uit, mensen die bij mij over de vloer kwamen zei ik ook altijd dat ze in mijn huis niet mochten vloeken (reden genoeg voor mensen om weg te blijven hihi) en als ik het een keer deed dan deed ik het in gedachten. Ik had lange tijd geen werk en mijn psychologe raadde me aan dat als ik zwart werk kon krijgen, ik dat moest aannemen. Nou ik wist niet wat ik hoorde, ik hoorde dit nl ook tijdens mijn ondernemerscurcus en bij het bemiddelingsbureau dat mij op weg zou helpen om werk te vinden.
Leert de maatschappij je aan dat je niet zwart mag werken en dan hoor ik van mensen waarvan je nooit zou denken dat zij dat zouden voorstellen, dat je dat gewoon moet doen als je daar geld mee kan verdienen. Ik was te braaf om dat te doen maar ik vond wel een middenweg, ik ging schminken en werd beloond met cadeaubonnen van een schminkwinkel. Zo kon ik mijn materiaal dat ik nodig had bij elkaar verzamelen en tja ik heb later toen ik wat meer lef had wel eens een keer geld aangenomen voor een klus. Ik leerde ook dat als een relatie niet liep of eindigde, dat dat niet mijn schuld was en ik me ook niet schuldig hoefde te voelen als het mislukte en ik koos voor iemand die beter bij mij paste.
Tijdens mijn transformatieproces kwam ik in een fase waar je te maken krijgt met Dualiteit. Hier ben ik mijn Duistere kanten nog beter gaan zien en ontdekken en tja wat anders kon ik doen dan accepteren dat ook die mindere kanten bij mij hoorden? Ik leerde dat hoe meer negatieve gevoelens en Ego's ik accepteerde, hoe makkelijker ik die gevoelens en Ego's ook losliet. Alles verdwijnt op de achtergrond als je het gewoon accepteert, ga je je verzetten tegen gevoelens en delen van jezelf die misschien niet zo mooi zijn, dan kom je in conflict met jezelf. Dan ben je als het waren aan het vechten tegen jezelf, je Ontkent een deel van jezelf. En om echt Perfect te zijn, zal je alle negatieve kanten en gevoelens van jezelf eerst moeten leren accepteren.
Je bent pas echt perfect als je alle gevoelens accepteert, dus ook boosheid, angst, aangevallen gevoel, depressieve gevoelens, huilbuien, verlammende gevoelens, verdriet, paniek, onzekerheid, walging, gefrustreerde gevoelens, gekwetste gevoelens, teleurstelling, eenzaamheid, waardeloze gevoelens, onveilige gevoelens, vernederd gevoel, verlegenheid, domheid, schuld gevoelens. Al deze gevoelens horen ook bij ons en allen als je dit eerst accepteert zal je zien dat je van je Perfectionsme en je Ego's af komt. Want als je het accepteert dat het allemaal bij je hoort, verdwijnt het langzaam op de achtergrond en maak je dingen niet meer zo belangrijk en moeilijk.
Mensen roepen elkaar maar na, nemen overtuigingen van elkaar over, er is ons veel onzin aangeleerd en we moeten een hoop nu maar eens echt gaan afleren want het zijn allemaal oude overtuigingen die bij het verleden horen en je alleen maar meer ellende brengen. Ik hoor zo vaak uit mensen hun mond dat Perfectie niet bestaat. Ik ben het er niet mee eens, we zijn allemaal perfect als we accepteren dat we en negatief zijn en positief.
Dat het ok is als we dik zijn en dun, sterk en zwak, licht en duister, vrolijk en verdrietig, een huilebalk en een humorist zijn, vallen en opstaan, stilstaan en bewegen. Als je 1 kant niet accepteert aan jezelf dan val je in de catogorie van Perfectionistisch zijn zoals het ons is aangeleerd vanuit de maatschappij, daar waar je alleen maar mooi, dun, rijk, goed geschoold, goed werk moet hebben, een dokter als partner moet hebben en een vette auto onder je reet staat voor status en aanzien.
Het is grappig om te zien bij mannen die hun uiterste best doen om er zo breed mogelijk uit te zien. Ze pompen zichzelf op, lopen te showen met hun lichamen dat 9 van de 10x gecreeerd wordt door een paar flinke anabolenspuiten in hun kont. Ik kan er niet warm van lopen, die mannen hebben nog grotere tieten dan ik heb hahahha. Ik moet er niet aan denken naast zo iemand te liggen, leg je een hand op z'n borst lijkt het net of je een vrouwenborst in je hand hebt brrrr. Sorry dat ik nu even bot overkom maar dit is even mijn eerlijke mening.
Ik vind het ook altijd triest als mannen je een lift geven en gelijk over hun auto beginnen. Dat je niet moet opletten hoe hij er uit ziet!!! Nou ja alsof het me wat kan donderen hoe zo'n auto er uit ziet, een auto is een auto, het brengt je gewoon daar waar je wilt zijn en meer zie ik niet in een auto. Maar mannen lijken zich wel minder waard te voelen als ze een minder mooie of dure auto hebben. Alsof je iemand meer gaat waarderen als ze een vette Bmw in hun bezit hebben. Helaas zijn er genoeg vrouwen die dit soort dingen wel belangrijker vinden dan het innerlijk van de man. Nou geef mij maar liever iemand die eerlijk voor zijn gevoel durft uit te komen. Die tevreden is met zichzelf, ook als ie niet zo breed is of een vette auto in zijn bezit heeft.
Perfectionisme, mensen die perfectionist zijn zullen zichzelf wel herkennen in het altijd druk zijn, nooit tevreden zijn over behaalde doelen en dus ook gelijk op zoek naar het volgende doel, het kan altijd beter, altijd over willen werken, netjes zijn, altijd op tijd zijn. Ik heb gemerkt dat ik wel heel perfectionistisch was, ik stelde hele hoge eisen aan mezelf maar daarbij ook aan mijn omgeving. Vroeger had ik altijd werk en mensen die geen werk hadden of konden vinden vertelde ik altijd dat dat onzin was.
Ik hielp ze dan gelijk aan een baan door te gaan zoeken voor hen. Als iets niet lukte bij een ander vond ik dat eerder voortkomen uit luiheid, fysieke of emotionele. Ik had zoiets van wat ik kan kan jij ook dus kom van je luie gat af en werk aan jezelf. Gelukkig heb ik veel dingen los kunnen laten en ben ik een rustiger mens geworden die ook fouten durft te maken en kan genieten van mijn rust. Ik hoef niet constant meer bezig te zijn maar kan eindelijk eens stil zitten zonder me schuldig te voelen dat ik niets doe.
Ik was vroeger zo'n ontvreden mens, waardeerde mezelf en de dingen die ik kon totaal niet. Ik weet nog dat ik zo graag een ander huis wilde een paar jaar geleden. Ik woonde al 11 jaar in mijn ander huis en daar kleefde zoveel negatieve herinneringen aan de muren dat ik daar echt weg moest. Ik werd toen begeleid door de vrouw van mijn therapeut (hij was ziek en zijn vrouw nam het een paar maanden over), zij hielp me op weg door me aan te moedigen er voor te gaan als ik echt een ander huis wilde.
Binnen een paar maanden had ik de sleutels van mijn nieuw huisje maar de blijdschap kwam maar niet. De vrouw van mijn therapeut was in alle staten, was trots op me, dolblij, de emoties die ik had moeten voelen, voelde zij maar bleven bij mij uit. Ook mijn vriendje van toen was superblij en snapte maar niet waarom ik niet kon genieten bij de gedachte dat ik een nieuw huis had gevonden. Ik zei dat het wel zou komen zodra ik de sleutels in mijn handen zou krijgen en ik er echt in zou zitten. Hmmm ik kreeg de sleutels maar echt tevreden voelde ik me niet.
Ik voelde me wel tevreden toen het uit was met die jongen en ik daarna mijn huisje helemaal in mijn eentje ging schuren, schilderen, inrichten en alles zelf aansloot of in elkaar zette. Ik voelde me toen pas super tevreden. Ik weet nog dat ik vroeger nooit kon leren door mijn concentratieproblemen en depressies. Pas op mijn 32e kreeg ik zin om te leren en alles wat ik toen aanpakte, lukte me ook. Ik haalde certificaten en diploma's maar zelfs toen ik die behaalden voelde ik me niet echt tevreden bij het behalen van mijn doelen.
Ik was gewoon een te grote perfectionist die niet meer kon genieten bij het behalen van mijn doelen. Ik vond het eerder een gewoonte om dingen te bereiken die schijnbaar voor vele moeilijk waren. Ik vond het normaal dat ik eigenlijk alles wel zo'n beetje kon, of het nou ging om tekenen, knutselen, kleren maken, haarstyling, visagie, hobbie's, inrichting of wat dan ook, ik kon het gewoon. Mensen bewonderden me altijd dat ik alles kon en zo onafhankelijk was maar ik vond het de normaalste zaak van de wereld.
Ik weet dat op momenten dat ik doelen behaalde vroeger de blijdschap en tevredenheid op een laag pitje stond. Tuurlijk voelde ik wel iets als ik iets voor elkaar kreeg maar het duurde werkelijk dan ook misschien maar een seconde of 5 en dan was het weer voorbij en tijd voor iets anders. Nu geniet ik van alles wat ik bereik, ik voel trots, ik kan glunderen als ik zie wat ik bereik, kan mezelf een schouderklopje geven nu, heerlijk. Ik durf nu gelukkig hulp te vragen als iets voor mij te technisch of theoretisch is.
Dit zou ik vroeger echt niet zo snel doen hahaha. Als je perfectionistisch bent ingesteld kan je maar zelden echt tevreden zijn over jezelf en de dingen die je doet in je leven. Maar je zal zo ook niet zo snel tevreden zijn over mensen die in jouw ogen hun best niet doen of de kantjes er van af lopen. Ik kon me vroeger mateloos irriteren aan mensen die niet aan zichzelf werkten. Ik vond die mensen emotionele luilakken, die te beroerd waren om hun problemen aan te pakken om vooruit te komen. Gelukkig besef ik nu dat iedereen op zijn eigen gekozen tijdstip zal ontwaken en aan zijn/haar eigen proces zal gaan werken.
Jaren was ik perfectionistisch ingesteld en toen stortte ik opeens in toen mijn therapeut overleed. Ik wist niet waar ik het moest zoeken, kreeg weer last van mijn eetstoornis terwijl ik daar al jaren geen last meer van had gehad. Ik kon het niet meer volhouden om altijd maar sterk te zijn, mooi te zijn, vrolijk te zijn, spontaan te zijn, sociaal te zijn, een lachebek te zijn, mensen te helpen en op te vrolijken, altijd maar bereid zijn om over te werken, altijd maar ja te zeggen. Ik stortte in en leerde een hele andere ik kennen, iemand die helemaal nergens meer toe in staat was.
Ik kon m'n bed gewoon niet uitkomen, ik kon niet meer slapen, geen tv kijken, geen boek lezen, ik kon me nergens op concentreren, had geen zin meer in contact met mensen, kwam de deur niet meer uit, alleen als ik boodschappen ging doen en dat was toen 1x in de 3 weken of zo. Ik kon alleen maar negatief zijn en huilen, voelde me eenzaam en in de steek gelaten. Ik dacht dat er niemand van mij hield en niemand mij waardeerde en ik beter dood kon zijn. Elke keer als ik ging slapen wenste ik dat ik niet meer wakker zou worden.
Ik begon pas meer waardering te krijgen toen ik in therapie zat voor mijn eetstoornis. Ik moest echt van alles opnieuw leren, zelfs de deur uit gaan, boodschappen gaan doen, op tijd uit bed komen, huis schoonmaken, maar ook sporten of hobbie's uitoefenen moest ik leren. Praten met mensen, dingen ondernemen, lezen of schrijven, het waren allemaal dingen die ik langzaam weer moest oppakken. Ik weet nog dat ik me zo'n looser voelde in therapie toen ik vertelde aan m'n psycholoog dat ik het niet alleen aankon, dat ik van mezelf niet meer vrolijk kon zijn en het liefst weer aan de Prozac wilde.
In het verleden had ik dat gebruikt en dat had wonderen verricht bij mij. Ik wilde het graag maar de perfectionist in mij voelde zich een ontzettende slappe looser die niets op eigen kracht kon bereiken. Mijn psycholoog heeft echt op mij in moeten praten een paar sessies voordat ik toe durfde te geven dat ik geen looser was als ik weer een jaartje aan de Prozac zou gaan. Ik heb het een jaar gebruikt en ben er toen ook mee gestopt en wauw wat voelde ik me trots toen ik daar ook echt na een jaar weer mee stopte. Ik had me aan mijn eigen afspraak gehouden dat ik zou stoppen zodra ik me iets beter zo voelen.
Elke keer dat ik iets deed voor mezelf voelde ik trots en kreeg ik meer kracht en geloof. Het is ontzettend fijn als je alles kan wat je maar wilt maar het is ook een kunst om toe te kunnen geven dat iets je niet lukt als je het al meerdere keren geprobeerd hebt. Ik heb altijd een hekel gehad aan sporten maar tijdens m'n therapie moest ik sporten. Ik begon 10 minuten op een hometrainer, langer lukte niet en pfff wat voelde ik me een slappeling toen. Maar al binnen een paar weken zat ik op 1.5 uur per dag en dat 5x in de week, wat voelde ik me toen trots zeg.
Ik heb zoveel dingen voor mezelf moeten doen om weer waardering te krijgen voor mezelf. Als ik een tekening maakte of gedicht af had dan voelde ik me onwijs goed. Ik gaf mezelf complimentjes en de waardering die ik verdiende. Wat ik vroeger niet kreeg thuis of van mijn omgeving gaf ik mezelf nu. Mijn Perfectionistisch gedrag verminderde drastisch en nu kon ik gewoon blijdschap voelen als ik doelen bereikte of iets creatiefs had gemaakt.
Het voelt heerlijk om meer in balans te zijn en ook gewoon toe te durven geven dat ik niet alles perfect hoef te kunnen doen. Ik doe mijn best en meer hoef ik ook niet te doen en mensen die me iets anders willen doen geloven daar kan ik alleen bij meeleven. Ik zie nu hoe veeleisend mensen voor zichzelf zijn en ook voor hun omgeving. Ik besef dat als ik met dit soort mensen te maken krijg, waar zij staan in hun proces. Ik besef dat er bij hen een gebrek aan eigenwaarde zit waar nog aan gewerkt mag worden.
We mogen best hulp vragen aan een ander, het Ego wilt je doen geloven dat je alles alleen moet doen, niet afhankelijk mag zijn van anderen. Maar op het moment dat jij hebt geleerd om ook je minder punten te accepteren zal je zien dat ook die overtuigingen van je Ego's zullen verdwijnen. Je zal dan ontdekken dat we altijd wel anderen nodig zullen hebben en dat helemaal niet verkeerd is. Dat we fouten mogen maken en gebreken mogen hebben, alleen als we dat erbij kunnen accepteren zijn we pas werkelijk Perfect.
We hebben geleerd dat we een individu moeten zijn en alles alleen moeten doen, meer richting het egoistische maar de weg terug zal je doen inzien dat we allemaal gelijk zijn en we elkaar allemaal nodig hebben. En dat we allemaal fouten maken en gebreken hebben en vanuit die momenten kwetsen we anderen ook al beseffen we dat niet. Denk niet dat jij nooit een ander kwetst want ook jij maakt fouten en hebt gebreken en ook jij kwetst mensen op die momenten.
Alleen zal je Ego doen alsof jij nooit een ander kwetst, jij je altijd perfect gedraagt en jij altijd gelijk hebt. Nou jammer voor jou maar dat is leven in een illussie/leugen die jouw ego jou wilt doen geloven. Ontkennen dat je mensen kwetst, of dat je wel eens liegt, bot bent naar anderen, je boos, zwak, verdrietig of aangevallen voelt, zal alleen maar er voor zorgen dat je die dingen die je ontkent, nog heftiger zal creeren.
Als je dingen ontkent zal je situaties meemaken en mensen ontmoeten op je pad die bij jou gevoelens zullen triggeren waardoor dat waar aan gewerkt zou moeten worden, omhoog komt. Als je die gevoelens blijft ontkennen en ontlopen maak je het alleen maar moeilijker voor jezelf en zal je stil blijven staan. Leer je te accepteren dat je ook een mindere kant hebt, dat ook jij fouten maakt en gebreken hebt en durf je dit ook toe te geven aan anderen en sorry te zeggen, dan zal je je oude patronen, angsten en ego's ook makkelijker Los kunnen Laten. Perfectionsme hoort bij het EgoZelf, bij het persoontje dat niet erkent dat het ook een minder mooie kant heeft.
We zijn allemaal hetzelfde, iedereen zelfs de koningin, de paus, de Dalai Lama of wie dan ook, iedereen heeft dezelfde gevoelens en emoties. Dat is wat ons gelijk maakt, dus als jij je weer eens aangevallen voelt, of boos, of verdrietig etc, weet dan dat het ok is. Accepteer het, als je meer tips wilt over hoe je dit kan leren te accepteren, lees dan de onderwerpen over het Ego en het Innerlijk Kind maar eens. Die hebben nl met dit onderwerp en je hele proces te maken.
Het is helemaal ok als je iets niet goed kan, of eens boos wordt, of je aangevallen voelt, of verdrietig bent en je zin hebt om te huilen, dat je niet altijd vrolijk bent. We zijn allemaal goed zoals we zijn. Ik hou van mezelf, ook als ik eens m'n boosheid of verdriet uit, of als ik 2 of 14 kg aankom, of m'n gezicht onder de puisten en vlekken zit, of als ik iets niet zelf voor elkaar krijg en hulp moet vragen aan een ander. Ik ben okee met al mijn gevoelens, mijn emoties, mijn fouten en gebreken, mijn kracht en zwaktes, ik ben Perfect met....Alles.
Liefs Ivy
