Toen ik nog met al mijn Maskers op liep kwam ik over als een supersterk en zelfverzekerd meisje. Je zou nooit gezegd hebben van mij dat ik zwembaden kon vullen met mijn tranen. Als ik zei dat ik soms best verlegen was geloofde niemand mij. Ze zagen me als iemand die elk weekend stond te dansen in de kooi van een discotheek. Hahaha zoveel lef had ik toch echt niet hoor, maar door mijn Maskers dachten de mensen om mij heen van wel. Ik had een zwaar leven maar kon er met behulp van mijn vele Maskers toch heel goed mee omgaan.
Ik had mezelf toegestaan 1 x per week m'n verdriet toe te laten. Ik koos hiervoor de Zondag, deze dag was voor mij en niemand anders. Mijn familie en vrienden wisten dat ze me zelfs voor verjaardagen etc niet op Zondag's hoefden uit te nodigen. Ik ging dan wel een andere dag maar die Zondag was voor mij Heilig, het was Mijn dag. Op Zondag dag werd ik altijd huilend wakker en liet mezelf toe al mijn pijn en verdriet te voelen en het eruit te huilen.
Na zo'n huilbui raapte ik mezelf dan weer bij elkaar en zei tegen mezelf: zo dat is er uit en nu ga je weer verder. Het werd een gewoonte en het hield me ook op de been. Ik heb altijd veel en makkelijk kunnen huilen maar niet bij anderen. Je schaamt je toch al snel omdat je een zwakke kant van jezelf laat zien. En daarnaast komt ook nog eens dat de meeste mensen zich geen houding weten te geven bij iemand die huilt. Thuis werd me ook al vroeg aangeleerd dat je niet mag huilen, je mond moest houden en vooral stil zijn.
Huilen is voor mij Helend, het zorgt ervoor dat de negatieve energie die er in mij zit door al dat malen en opkroppen van ellende, weer mijn lichaam verlaat. Het is net als een goed gesprek, het lucht je op als je het er uit gooit. Het is een uiting en verlost je van gevoelens die we allemaal hebben en kennen. Baby's communiceren door te Huilen. Als je goed luistert naar de toon van het huilen dan kan je toch al vaak horen en voelen wat er mis is met ze.
Willen ze eten, aandacht, treiteren, hebben ze pijn, zijn ze bang? Als je goed luistert kan je het horen. Waarom mag je als je ouder wordt niet Huilen? Waarom ben je meteen Zwak als je je tranen wilt laten gaan? Waarom vinden mensen het zo moeilijk om even een arm om je heen te slaan als je Huilt en zo je verdriet toont? Ik vind Huilen nu één van de lekkerste dingen die bestaan hahaha.
Ik heb er zelfs een Meditatie van gemaakt. Als ik me rot voelde dan wilde ik het liefst niet Huilen omdat ik wist dat ik Pijn zou gaan Voelen. Maar nu weet ik dat ik juist door die Pijn te Voelen, dichterbij mijn gevoel kom. Hierdoor kan ik mijn verdriet weer veel makkelijker verwerken en het een plaats geven. Tegenwoordig zet ik lekkere huilmuziek op als ik wil Huilen in de vorm van Meditatie.
Soms leg ik een Dekbed dubbel op de grond met wat kussens. Ik ga dan op mijn rug liggen luisteren en evt meezingen totdat de tranen beginnen te stromen. Ik denk nergens aan maar Voel alleen de pijn en laat alles uit me stromen. Op het moment dat ik begin te merken dat het meeste er uit is, voel ik me zo lekker dat ik zelfs moet lachen. Ik zeg dan ook tegen mezelf dat er niets mis is met een goede Huilmeditatie, als het me helpt, waarom dan niet lekker alles er uit gooien?
Ik doe er niemand kwaad mee en help er alleen mezelf mee om weer verder te kunnen, ruimte te maken voor nieuwe energie, nieuwe gedachtes en gevoelens. Ik heb meerdere mensen gezien in mijn vroegere omgeving, die hierdoor heel erg verhard raakten. Ongevoelig werden en een Nieuw Masker aanschaften om zich weer achter te verschuilen.
Bij gebrek aan een gesprekspartner is een Huilbui op zijn tijd echt niet erg hoor en dat een man niet mag huilen is de grootste onzin die ik ooit in dit leven gehoord heb. Moeten vrouwen dan ook altijd Sterk zijn? Hebben mannen dan geen Pijn en Verdriet? Mogen mannen dan nooit Bang zijn of zich Zwak voelen? Zijn het opeens Mietjes, Watjes of Loosers als zij eens huilen? Mannen en vrouwen zijn gelijk en ik juich het alleen maar toe dat mannen hun opgekropte gevoelens er zo nu en dan eens lekker uit laten komen. En waarom niet gewoon op een natuurlijke manier door lekker een potje te huilen i.p.v. dat ze die opgekropte gevoelens er uit laten komen door er op los te gaan slaan?
Moeten we onze emoties van Verdriet en Pijn dan maar wegstoppen en het Huilen als een Taboe of Zwakte blijven zien? Waarom moeten mannen eigenlijk altijd Sterk zijn en mogen ze vooral niet Huilen? We willen toch gelijk behandeld worden? Huilen is absoluut geen teken van zwakte, sterker nog: het is een teken van Kracht....denk maar eens aan het 1e geluid dat een baby maakt als het op de wereld komt....
Dit is een klein gedichtje van mezelf dat ik geschreven heb in 1991
Verdriet
Laat me Huilen
als ik Huilen wil
Laat me Lijden
als ik Lijden moet
Laat me Zwijgen
als ik Zwijgen wil
Laat me zelf Begrijpen
Begrijpen hoe ik in deze wereld leven moet....
Liefs Ivy
