Burnout

geschreven op 6 december 2004
 
Homepage
 
Begeleiding
 
Tarieven
 
Transformatie
 
Transformatie
 
Links
 
Contact
 
 

Vandaag de dag weten we allemaal wel wat een Burnout is lijkt het wel. De 1 na de ander raakt overspannen, raakt helemaal opgebrand, heeft totaal geen energie meer en weet even niet meer hoe er nou uit te komen. We mogen van geluk spreken dat het vandaag de dag een erkend ziekteverschijnsel is. Ongeveer 12 - 13 jaar geleden was het helemaal niet bekend, het werd toen nog onder het vakje overspannenheid/depressie geplaatst. Een burnout ontstaat als je aan de lopende band ondergewaardeerd wordt, door je medemens en omdat je dat gaat geloven dus ook door jezelf.

Ik denk dat ik ongeveer 24 of 25 jaar was toen ik mijn eerste burnout kreeg. Ik zat in een relatie die echt al mijn energie vrat. Ik had zelf al geen leuke jeugd gehad, de persoon waar ik mee ging ook niet en samen kregen we ook nog eens een berg problemen. Omdat ik in die tijd mezelf altijd wegcijferde probeerde ik met man en macht die ander te helpen overeind te blijven. Helaas lukte het me niet en werd ik meegezogen in zijn wereld die voor mij aanvoelde als de Hel. Er was geen een vriend of kennis die niet aan de drugs was. Het was voor mij echt een nepzooitje mensen die alleen hun gevoel lieten zien tijdens het slikken van xtc en andere drugs.

Ik verloor mezelf helemaal, wist niet meer wie ik was, wat nou mijn mening was of van die ander, kon niet meer voor mezelf opkomen zonder in een ruzie terecht te komen. Ik leefde dus elke seconde van de dag in een hel. Ik had geen tijd om aan mijn eigen problemen te werken en raakte totaal overspannen en moest aan de antidepressiva. Ik heb van alles geprobeerd,en soms werkte zo'n pilletje dan maar al snel hield het op en leek het wel of ik een grotere dosis van iets nodig had om nog een beetje te kunnen functioneren.

Ik was een wrak van 36 kg geworden, gebruikte jointjes, pilletjes en drank om mijn ellendige leven aan te kunnen als ik wilde genieten. De Xtc werkte bij mij eerst heel helend, ik begon me meer te uiten en werd een echte mien dobbelsteen ahhhaa. Helaas van de jointjes werd ik slomer en raakte ik alleen maar meer in mezelf gekeerd. Ik ging kokerkijken, durfde de mensen niet meer aan te kijken en werd ontzettend down van die jointjes. Ik begon meer angst te voelen maar ook meer dingen om me heen zoals geesten.

Het schijnt dat mensen die drugs gebruiken, hun lichamen sneller overgenomen kunnen worden door entiteiten omdat zo'n persoon dan heel zwak in zijn schoenen staat. En drugs versterken je gevoelens, dus als je al depressief bent dan wordt je alleen maar nog depressiever door het gebruik ervan. Het ging dus duidelijk bergafwaarts met me en het voelde echt alsof ik in de goot beland was of een zwart duister gat. Ik kon alleen nog maar huilen, echt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat rolden de tranen. Ik had overal pijn in mijn lichaam en kon geen licht meer zien. Ik sloot me af van de wereld en de gordijnen bleven dicht als ik thuis was.

Ik meldde me ziek toen ik de schijn niet meer op kon houden. Als ik m'n problemen aan anderen voorlegden zeiden ze dat ik niet moest klagen !!! Nou bedankt , en dat komt dan van je bloedeigen familie en "vrienden". Ik besloot de nepvrienden uit mijn leven te bannen want het enige dat er verwacht werd is dat je een masker op je hoofd zette en niets liet merken en gewoon lekker vrolijk meedeed met de rest. En zo ging het op het werk ook, als je maar doet waar je voor betaald wordt, verder ben je toch maar een Nummer. Ik kon het echt niet meer aan, soms moest ik naar de wc om ff een potje te janken omdat ik m'n gevoelens zo moest onderdrukken. Ik kon me dus ook niet meer op het werk concentreren en door de medicijnen werd ik ook nog eens vergeetachtig en functioneerde ik ook minder dan normaal.

Helaas verloor de persoon met wie ik toen ging zijn baan en zo kwamen we beiden dus thuis te zitten terwijl ik het echt zo nodig had om dingen alleen te kunnen doen. De situatie werd dus erger, meer ruzie, meer verwijten, meer wantrouwen en bij mij alleen nog meer stress. Ik kon op een gegeven moment niet eens meer schrijven of lezen omdat ik me dus niet meer kon concentreren daarop. Ik wilde niet meer naar buiten, ik wilde niet meer op visite, ik wilde niet meer uit, ik wilde helemaal niets meer, alleen nog maar Dood gaan. Elke avond hoopte ik toch zo erg dat ik niet meer wakker zou worden s' morgens.

De controlearts van het Gak vertelde mij tijdens een controle dat zij dacht dat ik het niet zou redden. Dat ik toch steeds weer terug zou vallen omdat ik veel te veel had meegemaakt in mijn korte leventje. Nou poeh wat een vertrouwen en wat een steun zeg als zo'n arts zoiets zegt tegen iemand die toch al de weg kwijt is geraakt !! Tuurlijk had ze gelijk dat ik in een onhoudbare situatie zat met die vriend van mij. Maar ik vroeg haar of zij wel eens ruzie had gehad met haar man en of zij toen ook zo snel op had gegeven. Ze bewonderde mijn doorzettingsvermogen maar bleef erbij dat ze dacht dat ik steeds weer terug zou vallen. Een paar weken later kreeg ik een telefoontje of ik niet een WAO uitkering wilde. Nou jemig dan voel je je echt afgeschreven hoor als ze je dat op 24 jarige leeftijd komen aanbieden. Heb dus vriendelijk bedankt voor hun aanbod en gebrek aan vertrouwen in mij.

Ik wist dat ik eruit zou komen, ik wist toen nog niet hoe maar wat ik wel wist was dat ik tijd nodig had en vooral rust. En ja rust krijg je al weinig met al die eisen die deze maatschappij aan je stelt en alle relatieproblemen die je ook nog eens onder ogen moet zien als je weer thuis komt. Je moet 5 dagen werken, je moet sterk zijn, mooi, dun, liefst rijk, spontaan, vrolijk etc. Men verwacht Perfectie van je terwijl ze niet eens weten wat perfectie inhoud !! Ik kwam door middel van het antidepressivum Prozac weer wat terug in mijn kracht. Maar ja was het wel mijn kracht, het is en blijft een Drug. Afijn na een half jaar ging ik weer aan het werk.

Nu heb ik heel mijn leven al last van depressies maar die Burnout deed me zo schrikken en het was iets wat ik totaal nooit meer wilde meemaken. Nu ben ik ook nog eens Hooggevoelig en dan krijg je al sneller een burnout dan anderen omdat je gevoelens en stemmingen van anderen voelt en overneemt. Je voelt sferen duidelijk beter aan dan anderen, hoort dingen luider en bent daardoor al sneller afgeleid en verwerkt dingen iets langzamer dan de gemiddelde mens. Buiten dat ben je als Hooggevoelig persoon ook nog eens perfectionistisch aangelegd, je werkt dus harder om je werk goed af te leveren. Zo wilde ik gewoon alles wat ik deed Goed doen. Ik bleef overal overwerken, deed andermans werk erbij en de overuren stapelden zich op. Mijn problemen daar werkte ik wel aan maar ja wanneer heb je daar nou tijd voor als je zoveel moet werken? Na je werk heb je nog een huishouden, je moet eten klaarmaken en zo hou je misschien 2 uur per dag over.

En ja wil jij dan nog eens aan een hobby werken als je al doodmoe bent??? Nou ik dus niet, ik trok dat niet en zo was mijn leven best saai op een gegeven moment. Het was werken, eten en slapen. Door allerlei verschillende relaties en andere problemen bleef ik wel sukkelen met depressies en de wens om dood te zijn maar toch bleef ik doorzetten want ik had diep in mij toch een doel: uitzoeken wat Eigenliefde nou was. Ik besloot dus om te breken met iedereen die me geen goed deed, ik hield 1 vriend over die ik helaas zelden zie.

Eind 1999 raakte ik overspannen van mijn toch al stressige baan bij de Aex. Ik werkte heel vaak over tot een uur of tien, half elf. Nam werk uit handen van mijn andere collega omdat ze een postnatale depressie had na haar bevalling en als dank ging ze achter mijn rug om lopen klagen dat ik zo vaak wegging om een sigaret te roken. Dat ik door het vele werk dat ik haar uit handen nam een beetje gestresst raakte zag ze niet in helaas.

Mijn collega's begonnen te klagen dat ik s'morgens later kwam, ja ja ik nam mijn overuren op en zij gingen klagen over mij. Nou ik had het toen echt helemaal gehad daar en heb me ziek gemeld. Ik hoorde op een gegeven moment alleen nog maar telefoon lallen in mijn oren als ik thuis zat. Ik was de hele tijd in m'n kop met getallen bezig, hoorde al dat geschreeuw nog van al die Brokers en Marketmakers. En hemel wat een wereld is dat daar zeg, alles draait om geld en materie. Ik heb nog nooit zoveel onechte mensen bij elkaar gezien. Het was niet mijn wereld en ik was dolblij dat ik er weg was.

Ik koos ervoor om te verhuizen naar een andere buurt, ik wilde daar pertinent weg omdat er veel te veel negatieve energie in dat huis hing. Alles werd anders voor mij, ik zag dat mijn leven leuker werd. Ik ben 4 maanden thuis blijven zitten en toen mocht ik me laten omscholen. Ik koos voor een beroep dat ik op mijn 16e al wilde worden. Ik deed daarnaast een ontstress curcus, deed mee aan een sollicitatietraining en ging andere creatieve curcussen volgen om me meer te ontplooien. Ik deed het goed op school, haalde goede cijfers maar het was zwaar om helemaal geen sociale contacten te hebben. Nooit eens met iemand te kunnen praten of op visite te kunnen gaan want ja als je breekt met mensen dan breek je . Ik zocht mensen niet op als ik me eenzaam voelde, iets wat anderen al snel zouden doen maar ik koos er voor om geen kennissen meer te hebben. Ik ging voor de echte vrienden maar ja die zijn niet zo makkelijk te vinden hahaha.

Ik was de oudste op school, zat tussen allemaal jonge meiden. En ja ik was vroeger ook wel zo op die leeftijd maar het waren me toch een onzekere roddelgevallen joh. Er ontstonden problemen door dat geroddel en ik zag mijn eigen familie terug in die meiden en 1 lerares. Dacht je van alles af te zijn wordt je nog getriggerd door andere mensen brrrr. Ik kreeg een vriendje en ja hoor, ook die had een megaberg aan problemen . Ik probeerde te helpen, ging mezelf weer wegcijferen maar er kwam geen verbetering. Ik besloot te breken met hem.

Zo had ik dus geen werk meer, geen sociale contacten, geen vrienden, geen familie en niet veel later verloor ik mijn therapeut, die ik al 7 jaar kende. Hij was voor mij mijn voorbeeldfiguur, een soort vader die mij de dingen leerde die mijn eigen vader en moeder mij eigenlijk hadden moeten bijbrengen. Omdat ik geloofde dat mijn therapeut naar "huis" ging toen hij overleden was, was ik er nog redelijk goed onder dat hij overleden was. Maarrrrrrrr de klap kwam een maand later pas. Jezus wat voelde ik me klote en eenzaam, ik kon hem niet meer bellen, ik kon niet meer langsgaan, ik zou hem nooit meer zien. Het was voor mij de druppel en ik brak. Ik heb wel doorgezet om mijn school af te maken, dit heb ik gedaan door een vet masker op te zetten maar toen ik klaar was ben ik echt helemaal in elkaar gestort en zo ontstond mijn 2e burnout.

Ik had vroeger eetstoornissen en zelfmoordneigingen gehad en overwonnen maar nu bleek dat het dus terug was toen mijn therapeut overleed. Ik begon mijn verdriet weg te eten en werd dikker. Voor mij was dit altijd mijn grootste probleem geweest, ik wilde slank zijn. Ik wilde hier dus hulp bij en vond dat ook. Tijdens deze therapie kwam er dus veel naar boven. Dat ik leed aan depressies, perfectionist was, ontzettend gevoelig en kwetsbaar was, mezelf identificeerde met mijn lichaam en al mijn problemen kwamen ook nog eens ter sprake tijdens een soort intakegesprek. Dan schrijven ze alles op vanaf je je leven kan herinneren. Zo'n gesprek duurde een uur maar bij mij bleef ze schrijven en stopte ze na 2.5 uur en we waren nog niet eens klaar met de dingen die ik had meegemaakt hahaha maar ja dan hadden we nog wel 2 dagen kunnen blijven zitten.

Mijn relatie die op de klippen was gelopen met die persoon die zo aan de drugs was, die heeft er bij mij echt ingehakt. Ik gaf echt ontzettend veel om hem, toen des tijds dacht ik echt dat hij mijn grote liefde was. Maar ja ik ontdekte pas later wat liefde nou echt was en wist dus dat wat ik toen dacht niets met liefde te maken had. Omdat ik hem niet had kunnen helpen en had moeten kiezen voor mezelf, ben ik mezelf als een looser gaan zien. Ik had gefaald dacht ik, en zo voelde ik dus ook dat ik faalde omdat ik weer eens depressief was geworden en een burnout had gekregen. Dat ik die eetstoornis en zelfmoordgedachtes dus toch niet overwonnen had gaf me ook een gevoel van gefaald hebben. Alles maar dan ook alles voelde aan alsof ik gefaald had en een grote looser was. Ik kon geen werk vinden, relaties hielden nooit lang stand omdat ik mezelf altijd wegcijferde en mensen me te 'ver' vonden in hun ogen, ik vond mezelf ontzettend lelijk.

Ik schold mezelf echt helemaal verrot als ik in de spiegel keek voor vet varken, looser, lelijke hork en veel meer. De therapie draaide eigenlijk om mijn eetstoornis en vertekend beeld over mezelf maar uiteindelijk kwam er zoveel omhoog. Ik kreeg last van een slaapstoornis, concentratiestoornis, straatvrees, mensenvrees, geheugenverlies door allerlei medicijnen, ik dronk heel soms als de pijn te erg was thuis om niets te voelen. Eigenlijk was ik een wrak, totaal niet meer mezelf, helemaal de weg en mezelf kwijt.

Elke keer als die psychologe de naam van mijn overleden therapeut noemde, barste ik al in huilen uit. Ik kon niet over hem praten zonder te huilen, ik kon helemaal nergens over praten zonder te huilen. Ik heb de bandjes nog en jemig wat klinkt dat vreselijk zeg, ik deed niets anders dan huilen en mezelf naar beneden halen. Ik heb een goede therapie gehad bij het PCA, het was een gedragstherapie waarbij je leert je gevoelens te herkennen en te analyseren in gedachtenrapporten. Ik moest elke keer als ik een vreetbui aan voelde komen of zelfmoordneigingen kreeg iets gaan doen waardoor ik me beter zou gaan voelen. Dit kon zijn sporten, tekenen, dansen, fietsen, buiten wandelen, natuur op zoeken, hete douche nemen bij gebrek aan een bad hahahaa.

Afijn je begrijpt wel dat dat in het begin dus echt niet ging. Ga jij maar 1 van deze dingen doen als je totaal de weg kwijt bent en helemaal niet meer geloofd dat er nog licht is aan het eind van de tunnel. Ik kon niet eens meer opstaan, moest zelfs dit in therapie leren door afspraken te maken met die psycholoog om om 10 uur uit bed te komen. Ik moest elke keer afspraken maken met haar om iets te doen, zelfs voor het sporten. Dan schreef ze op dat ik elke dag 10 minuten of zo moest fietsen thuis. Of dat ik moest tekenen of iets anders moest doen. Het ging heel moeilijk want ik had nergens zin in maar op een gegeven moment merkte ik dat als ik het 2x of zo gedaan had, dat het al makkelijker werd.

En zo begon ik weer langzaam aan dingen te leren. Ik kwam een tijd maar 1x in de 3 weken uit huis om boodschappen te doen omdat ik geen mens meer kon zien. Ik moest dus leren om vaker naar buiten te gaan, mezelf bezig te houden, leren Wie ik was, leren Wat ik wilde met mijn leven en leren Wat ik kon. Ik had mijn hele huis alleen geschilderd en opgeknapt, zelf de meubels in elkaar geschroefd, geboord, lampen aangesloten etc dus dat bezorgde me wel wat eigenwaarde maar niet genoeg. Ik viel met sporten 7 kg af, ik ging op tekenles en merkte dat ik dat ook nog redelijk goed kon, ik ging proberen een homepage te maken en zie het resultaat hahaha, ik ging soms weer kleren maken en zo kreeg ik bij alles wat ik voor mezelf deed, weer wat meer eigenwaarde terug.

Ik heb tijdens deze burnout zoveel ontdekt over mezelf en mijn eigen kracht. Ik geloofde nergens meer in en toch kwam ik weer helemaal terug. Alle ziektes die ik had gecreerd vanuit mijn negatieve denken, gingen 1 voor 1 weer weg. Ik besloot ook lekker alleen te blijven tot ik de juiste persoon tegen zou komen, iemand die mijn gelijke zou zijn en niet iemand die ik nog eens moest helpen met zijn problemen erbij. Ik blijf op dit gebied trouw aan mezelf, ik kan een ander steunen maar ik vertik het om andermans problemen nu nog op te lossen. Ik ontdekte dat ik heel creatief ben, onwijs sterk en een echte doorzetter, dat het niet om geld ging maar je eigen geluk en gezondheid.

Zo heb ik ook ontdekt toen ik geen geld had en niet weg kon, hoe fijn het is om gewoon te genieten van de bomen, de vogels, de lucht, de zon, gewoon de natuur. Ik leerde te genieten van de kleine dingen en ontdekte dat hoe erg ik ook in geldnood zat, als het erg heel erg was zodat ik dus geen eten had, kwam er altijd wel iets onverwachts eten of geld ergens vandaan. Tijdens mijn ondernemerscurcus en deze burnout kwam ik er dus ook achter dat niet mijn werk het belangrijkste voor mij was maar mijn geluk. Ik ontdekte ook veel later pas dat mijn allerliefste wens, die ik heeeeeeeeel diep weggemoffeld had omdat ik er niet meer in geloofde, weer naar boven kwam. Het liefst zou ik een gezin willen en lekker mama en huismoeder willen zijn maar ja wie weet komt dat ooit nog?

Maar pas toen mijn Soulmate mijn pad op kwam begon mijn spirituele groei met sprongen toe te nemen. We zijn zo gewend aan Zekerheid dat we doodsangsten beleven alleen al bij de gedachte aan Onzekerheid. Het verliezen van je baan, niet genoeg geld hebben, geen vrienden hebben, geen steun van familie, zorgen om ziektes. Wie wilt dat nou? Maar ja ik ben er wel achter dat Alles een reden heeft. Zo was ik vroeger echt heel zelfverzekerd, had genoeg geld en wist van ellede niets nuttigs ermee te doen en kreeg dus een koopziekte. Ik had eigenlijk alles al maar om mezelf als compleet mens te ervaren had ik het ook nodig om de andere kanten van mezelf te leren kennen, al die kanten die deze maatschappij liever niet van je zien hahhaa.

En zo leerde ik dus dat ik niet alleen sterk was maar ook zwak, het leven niet alleen berustte op zekerheid maar ook onzekerheid, leerde ik ook hoe het was om van altijd een baan te hebben, te gaan naar helemaal geen baan te hebben, van altijd aardig te zijn ook in te zien dat ik boos kon zijn, leerde ik dat ik niet alleen moest denken en me moest verschuilen achter maskers(zoals we allemaal hebben geleerd vanuit onze opvoeding en deze maatschappij) maar dat ik ook mocht voelen en die maskers af mocht laten. Ik ben niet altijd zo druk maar ik heb ook mijn rustige momenten, ik ken niet alleen angst maar ook liefde, ik hoef niet meer altijd alleen te zijn maar vind het nu ook fijn om soms samen met anderen te zijn. En door al deze tegenstellingen heb ik de andere kant van mezelf leren accepteren.

Ik hoef me niet altijd groot en sterk te houden, niemand is zo want we hebben allemaal onze eigen problemen. En iedereen heeft dezelfde emoties en stemmingen, de koningin, de buurman, je collega, je vriend of vriendin, familieleden....iedereen heeft deze. En als we onze mindere kant nou eerst leren accepteren als onderdeel van onszelf dan wordt het leven een stuk makkelijker. En pas dan kan je zeggen ik Ben Perfect en dan kan je meteen die achtelijke zin van "niemand is perfect" wegbannen want we zijn allemaal al perfect. Je bent perfect met je mooie En minder mooie kanten en je mag beiden laten zien.

Als mensen je niet accepteren met je zwakke en mindere kanten dan zijn die mensen gewoon nog niet Bewust genoeg om in te zien dat je pas compleet en perfect bent met beide kanten van jezelf. Ik geloof in het Yin-Yang principe, ieder mens bestaat uit mannelijke en vrouwelijke energie, is sterk en zwak, liefde en angst, licht en duister, open en gesloten, lief en boosaardig, actief en lui en ga zo maar door....

En zo zie je dat ook een burnout dus zijn goede kanten heeft ook al ga je door een hel. Om jezelf echt te leren kennen zal je dus ook eerst...jezelf helemaal kwijt moeten raken. Je kan niet weten hoe iets is als je niet de tegenstelling hebt ervaren daarvan. Je weet niet wat wit is als je nog nooit zwart hebt gezien, je weet niet wat pieken zijn als je geen dalen kent, je weet niet wat het is een looser te zijn als je niet ervaren hebt wat het is om een vechter te zijn. Vanuit alle pijn die anderen je misschien hebben aangedaan ben je opgehouden te geloven in jezelf. De enige persoon die je nodig hebt als vriend, waar je waardering vandaan kan halen, kracht en geloof uit kan putten is...jeZelf.

Alles wat je ooit is aangepraat zal je ook weer moeten afleren en uit je systeem moeten bannen tot je weer als het ware opnieuw geboren wordt. Met je eigen meningen, je eigen normen en waarden, je eigen levensvisie, je eigen kracht, je eigen geloof, je eigen waarheid. En als je dat weer terug hebt gevonden bij jezelf, laat het dan in Godsnaam niet meer zover komen dat je jezelf verliest voor een ander. Want niemand is het waard dat jij je leven opgeeft voor een ander. Geloof in jezelf, blijf bij jezelf, blijf in je eigen kracht staan en je zal zien dat je alles hebt wat je nodig hebt in dit leven: JeZelf.

Ik wens iedereen die in dit proces zit ontzettend veel Kracht en Eigenliefde toe, als ik door al deze ellende kon komen, dan kan Jij het ook. Want jij en ik zijn hetzelfde......

Liefs Ivy

 


Onze grootste roem ligt er niet in dat wij nooit vallen, maar dat we iedere keer dat we vallen weer opstaan.